TARNAWSKI ANDRZEJ

Andrzej Tarnawski, ur. 16 października 1942 r. w Krakowie. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, Wydz. Prawa (1963). W latach 1965–1972 był asesorem i sędzią Sądu Powiatowego w Katowicach. W okresie od 1972 do 1979 r. pracował jako radca prawny, a od 1979 r. jako adwokat. W latach 1969–1975 był członkiem kadry polskich alpinistów, a od 1972 ratownikiem ochotnikiem Grupy Tatrzańskiej GOPR. W roku 1988 był współzałożycielem TOPR. W 1989 r. został członkiem Komitetu Obywatelskiego w Krakowie, a następnie wiceprzewodniczącym Okręgowej Komisji Wyborczej Kraków-Śródmieście. W latach 2000–2005 był konsulem Rzeczypospolitej Polskiej w Paryżu.

14 marca 1968 r. wyszedł z sądu na Plac Wolności w Katowicach, gdzie znalazł się samym centrum manifestacji. Widząc jak dwóch milicyjnych zwyrodnialców katuje dziewczynę, stanął w jej obronie i został ciężko pobity, czego skutkiem był tygodniowy pobyt w szpitalu i parotygodniowa niezdolność do pracy. Sierpień 1968 r. zastał go uprawiającego wspinaczkę w Tatrach. W noc po inwazji wosk Układu Warszawskiego na Czechosłowację (22/23 VIII) wspólnie z czterema innym taternikami namalował hasła antysowieckie na drodze do Morskiego Oka. W rok później stanął przed sądem w wyniku zeznania Macieja Włodka złożonego w sprawie tzw. „Taterników”, który obciążył go jako tego który napisy liną taterniczą wykonał. Był obrońcą we własnej sprawie przed Sądem Wojewódzkim w Katowicach, następnie przed Sądem Najwyższym. Ostatecznie został uniewinniony z powodu braku dostatecznych dowodów winy.

W latach 1980–1981 uczestniczył w negocjacjach między protestującymi a Komisją Rządową w czasie strajków rolników w Ustrzykach Górnych jako ekspert prawny.

Po 13 grudnia 1981 r. stał się współpracownikiem Porozumienia Prasowego Solidarność Zwycięży i Solidarności Walczącej. Wielokrotnie udostępniał dom dla ukrywających się działaczy podziemia, także na siedzibę redakcji i drukarni podziemnych pism.

Był wielokrotnym obrońcą działaczy podziemia w procesach politycznych. Był też pomysłodawcą i skutecznym realizatorem pozywania Służby Bezpieczeństwa z oskarżeń prywatnych o ochronę dóbr osobistych. Przykładami mogą być procesy Agaty Michałek (KPN) przeciwko WUSW w Krakowie wygrany w 1987 i sześciu osób związanych z Wydawnictwem Myśli Nieinternowanej przeciwko WUSW w Bielsku-Białej wygrany w 1988 r. W roku 1988 był obrońcą Kazimierza Sulki (Sąd Rejonowy w Katowicach), funkcjonariusza SB, który odmówił wykonania rozkazu zabicia księdza Adolfa Chojnackiego. Od 1986 r. był współpracownikiem (autor artykułów) podziemnego pisma „Paragraf”.

Został odznaczony: w roku 1988 medalem „Plus Ultra” „za wytrwałość w pracy o ideały Solidarności” (Niezależna Oficyna Wydawnicza), w roku 2014 medalem „Dziękujemy za wolność” (Sieć Solidarności), a w roku 2015 Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta.